روایتی از اردوی جهادی در روستای زلزله زده دوریق ورزقان

سال پیش در همچین روز هایی بود که بابچه های موسسه طلای داران قم ،تصمیم گرفتیم بریم اردوی جهادی ،سمت مناطق زلزله زده ،آخه تازه زلزله اومده بود واوضاع زیاد خوبی نداشتن مردم، می گفتن اون طرفا زود تر سرما شروع می شه وهنوز مردم توی چادر هستند .

این شد که جای گرم و نرم و رها کردیم و رفتیم.

رفتیم برای یاری مسلمانان که رسول خدا فرمودند ؛هرکس به فریاد برادر مسلمانش برسد تا اورا ازغم واندوه وگرفتاری برهاند خدابرایش ده حسنه می نویسد واو را ده درجه بالامی برد و ثواب آزادسازی ده برده را به وی عطا می کند و ده بلا از او دور می کند وبرای او ده شفاعت در قیامت آماده می کند(مفاتیح الحیات)

رفتیم برای خدمت به همنوعانی که نیاز به کمک داشتند هم روحی هم مالی .

رفتیم برای ... .

سپاه علی بن ابی طالب قم در روستای دوریق از روستا های توابع شهرستان ورزقان اردو زده بود، روستایی که تقریبا ویران شده بود جز چند خانه که آجری بود البته همین خانه های آجری هم قابل سکونت نبود به دلیل ترک های عمیق وزیادی که داشت مسجد روستا هم بااین که از تیر آهن ساخته شده بود آن هم ترک برداشته بود وکاشی های مهراب به کلی خرد شده بود .

روستای دوریق تلفات جانی بر اثر زلزله نداشت ،تمام خانه های کاهگلی به کلی تخریب شده بود.

روز های خیلی خوبی بود صبح ها ساعت 7 بیدار باش بود باید بیدار می شدی یادم میاد اولین روزی که پاشدیم خیلی خنک یاشاید هم میشه گفت سرد بود برنامه این طوری بود که اول نرمش صبح گاهی برای آماده کردن بدن برای کار  بعد حلقه می زدیم و هر نفر نام یک شهید رو بلند می گفت وبعد سلام به آقا امام حسین ،تاساعت 8همه باید صبحانه خورده آماده بشن برای رفتن سرکار .

ما ها که اولین روزمون بود رو گروه بندی کردند بعد هرگروه همراه بایک اوستا رفتن سرکار یه گروه کندن پی یکی آلماتور بندی چند نفر هم برای تدارکات و....

گروه های جهادی اول باید خونه هایی رو می ساختن که صاحبان اون ها تحت حمایت کمیته امداد امام خمینی بودن که این افراد یا سالمند بودن و فرزند نداشتن یا توانایی مالی نداشتن .

مردم روستا وقتی ما را می دیدند خسته نباشید می گفتند البته بیشتر صحبت هاشون رو متوجه نمی شدیم مخصوصا خانم ها مسن چون ترکی می گفتن وفارسی هم بلد نبودند لبخند برلبانشان می نشست همین که می دیدند از خراسان اهواز اصفهان تهران قم و..... خیلی از شهر ها برای کمک آمده اند خوشحال می شدند واین را می شد در رفتارشان دید .

یک روز با یک پدر و پسر صاحب خانه ای ،که داشتیم برایشان خانه می ساختیم هم کلام شدم  پدر که روی صندلی ای نشسته بود می گفت من اشتباه کردم  دولت به ما وام نو سازی خانه داد ما زدیم به یک درد دیگه الان اوضامون این شد .

پسر که همراه ما داشت کار می کرد از ماهواره شروع کرد گفتن ؛آره تو ماهواره میگن اوضاع مناطق زلزله زده بده دولت بهش نمیرسه کجان ببینن این همه جوان اومده کمک فقط بلدن بگن دولت و ملت باهم درگیرنو از این حرفا.

یادمه یه روز میلگرد نیاز داشتن بچه های آلماتور بند قرار شد ما براشون ببریم باید یک بندیل میلگردو از سر روستا می کشوندیم تا ته روستا وسیله هم نداشتیم تا این که یکی از بچه ها پیش نهاد داد با تراکتور ببریم فکر خوبی بود اما چه جوری از اهالی روستا پرسیدیم کی تراکتور داره رفتیم سراغش تراکتور نبود که معلوم نبود چی بود صاحبش می گفت خرابه اما ماشالا خرابی برا یه لحظش بود اولش که 12 نفری هلش دادیم تا روشن شه دیگه خودتون تصورشو بکنید .

توی این 10 روز که دوریق بودیم مردم روستا خیلی همکاری کردن.

محل آلماتور بندی

بچه ها درحال کندن پی

سمت راست مهندس اختلاط سیمان و ماسه علیرضا گلوردی سمت چپ مهندس ناظر حسن صابری

مکان اسکان گروه های جهادی در روستای دوریق

در حال کشیدن میلگرد با تراکتور