بازنشر یک داستان کوتاه عالی از محمد سرشار با حال و هوای این روز ها

بازنشر یک داستان کوتاه عالی از محمد سرشار با حال و هوای این روز ها(داستان هسته ای)..
ما فرفره نداشتیم. بچههای کدخدا داشتند اما همبازی ما نبودند که دست ما بدهند.
مسعود و مجید نقشهاش را کشیدند و مصطفی بند و بساطش را جور کرد. ما که فرفرهدار شدیم،  لبخند نشست روی لبهای بابابزرگ. گفت: «دیدید میشود، میتوانید!»
از ترس بچههای کدخدا، داخل خانه فرفرهبازی میکردیم. مبادا ببینند و به تریج قبایشان  بربخورد اما خبرها زود در دهکده ما میپیچید. خبر که به گوش کدخدا رسید، داغ کرد.  گفت: «بیخود کردهاند. بچه رعیت را چه به فرفرهبازی» و گیوهاش را ورکشیده بود و آمده بود پیش عمو محمد به آبروریزی. بعداً شنیدیم که همان روز، کدخدا دم گوش میرآب     گفته: «این اول کارشان است. فرداهمین فرفره میشود روروک و پسفردا چرخ چاه        .» بیشتر موتورپمپهای آب ده، مال کدخدا بود» عمو محمد که صدایمان کرد، فهمیدیم  کار از کار گذشته. فرفره را برداشت و گذاشت داخل گنجه. درش را قفل کرد و کلیدش را  داد دست بچههای کدخدا که خیالشان راحت  باشد  از نبودن فرفره.
رفتیم پیش بابابزرگ با لب و لوچه آویزان. فهمید گرفتگی حالمان را. عموها را صدا زد. به عمو محمدگفت: «خودت کلید را دست کدخدا دادی و خودت پس میگیری.» عمو محمد مرد این حرفها نبود. همهمان میدانستیم. بابابزرگ گفت: «بروید و قفل گنجه را بشکنید.» عمو محمود گفت: «کی برایتان فرفره خرید؟ کدخدا؟!» گفتیم: «نه عمو جان! خودتان   که میدانید، خودمان ساختیم!» گفت: «دیگر بلد نیستید بسازید؟» گفتیم: «چرا!» گفت:  «بهترش را بسازید» و رفت در خانه کدخدا به داد و بیداد. صدای بگومگویشان ده را         برداشت. این وسط ما قفل گنجه را شکستیم و بهترش را ساختیم.
بچههای کدخدا فهمیدند. کدخدا گر گرفت. داد زد: «یا فرفره یا حق آب!» و به میرآب    گفت که آب را به روی زمینهای همهمان ببندد. کار سخت شد. عموها از هزار راه ندیده و نشنیده، آب میآوردند سر زمین که کشتمان از بیآبی نسوزد. مسعود را گرفتند و کتک    زدند. زورمان آمد. مجید به تلافیاش، روروک ساخت. کدخدا گفت که گندم و تخممرغ هم ازمان نخرند. مجید و مصطفی را هم گرفتند و زدند. صدای عمو محمود، هنوز بلند بود اما گوشه و کنایهها شروع شد.عمو حسن جمعمان کرد و گفت: «این جور نمیشود  هم فرفره شما باید بچرخد و هم زندگی ما» از بابابزرگ رخصت گرفت وقرار شد برود و با خود   کدخدا حرف بزند. وقتی که برگشت، خوشحال بود. گفت: «قرار شده روروک را خراب کنیم اما فرفره دستمان باشد. آنها هم تخممرغمان را بخرند و هم کمی آب بدهند.» بابابزرگ  گفت: «کدخدا سر حرفش  نمیماند.» عمو حسن گفت: «قول داده که بماند. ما فرزندان  شماییم. حواسمان هست!»
 بچههای کدخدا آمدند و روروک را جلوی چشمهای خیس ما  خراب کردند. عموحسن آمد و فرفره را گذاشت پیش دستمان و رفت که با کدخدا قرار و  مدار بگذارد. دل و دماغی نداشتیم برای چرخاندن فرفره. مهدی گفت: «وقت زانو بغل کردن نیست. باید چرخ چاه بسازیم کدخدا از امروز ما میترسید نه دیروز فرفره و روروک ساختنمان.» بابابزرگ لبخند زد. عمو حسن هر روز با کدخدا کلنجار میرفت یک روز خوشحال بود و یک روز از نامردی کدخدا میگفت ما میشنیدیم و بهش «خدا قوت» میگفتیم.